برای من اتیسم از دستان پسرک چهارساله مصری‌ آغاز شد وقتی که نمی‌دانست چطور واگن‌های جدا شده‌ی قطار چوبی‌اش را سرهم کند.
و از دستان کوچک پسر سه ساله سوری‌ که به وقت شادی یا غم تنها برای آگاهی دیگران صورتکی خندان و یا گریان نقاشی می‌کشید و با اینکه تکلم نداشت تمام کتاب داستان‌هایش را خودش می‌خواند. 
برای من اتیسم از پاهای کوچک پسرک چهارساله هندی‌ شروع شد که با تلاش جفت‌مان توانست بعد از یک ماه چهارزانو بنشیند و آن لحظه را تبدیل به با ارزش‌ترین لحظه‌ی زندگی من کند. 
به تک‌تک این بچه‌ها و لحظه‌های سخت و سهل فکر می‌کنم.
به آن مشت‌های کوچک و قطره‌های اشک غلتان بر روی گونه  فکر می‌کنم که با تمام قوا سعی داشتند به انجام کاری که نباید، راضی‌ام کنند. 
ما توانستیم با هم رشد کنیم و بزرگ شویم.
من با تک‌تک این بچه‌ها که در حقیقت آموزگاران کوچک من بودند بار دیگر از نو زندگی کردن را آموختم . 
این روزها که ترجمه‌ام از کتاب «چرا می‌پرمِ؟» نائوکی هیگاشیدا توسط نشر چشمه به بازار کتاب ایران آمده از نو در انتظار آشنایی تعداد بیشتری از مردم با دنیای کودکان اتیستیک هستم. این اثر قدم کوچکی‌ست برای معرفی جهانی بزرگ اما کمترآشنا.