✒دلسوزی دردی را دوا نمی‌کند. افراد دارای اُتیسم به همراهی و حمایت دائمی نیاز دارند تا هویت‌‌شان را شکل دهند. این کار آسان نیست. باید آن‌ها را از کسانی که به آدم‌های با نیازهای ویژه عقب‌افتاده می‌گویند و حمله‌‌های عصبی‌‌شان را به بدخلقی‌‌های کودکانه تعبیر می‌کنند، دور نگه داشت! 
.
.

✒اُتیسم در نائوکی هیگاشیدا چنان شدید بود که حتی حالا هم توانایی سخن گفتن ندارد، اما به‌کمک معلم شجاع و تلاش خودش توانست، به کمک صفحه‌کلید مخصوص، کلمات را به زبان بیاورد و با دیگران ارتباط برقرار ‌کتد. این کلمات رفته‌رفته به جملات تبدیل شدند و  صفحات کتاب را تشکیل ‌دادند. محتوای این کتاب نه‌فقط توضیحاتی درباره‌ی اُتیسم است، بلکه نویسنده ثابت می‌کند درون جسم به‌ظاهر ناتوان فرد دارای اُتیسم مغزی حبس شده که پیچیدگی‌‌ها، کنجکاوی‌‌ها و تخیلاتی مانند مغز آدم‌های معمولی دارد. 
.

✒هیگاشیدا با نوشتن کتاب چرا می‌پرم نادانسته باور عمومی را بی‌اعتبار کرده که می‌گوید افراد دارای اُتیسم‌‌ ضداجتماع و گوشه‌گیرند. نویسنده می‌گوید برایش همراهی با دیگران ارزش دارد، اما چون ارتباطش با دیگران پر از مشکل است، ترجیح می‌دهد در لاک خودش فروبرود. اگر افراد دارای اُتیسم در برابر احساسات دیگران بی‌واکنش بودند، نائوکی چرا می‌گوید آگاهی از این‌که دیگران از دیدنش مضطرب و افسرده می‌شوند تحمل‌ناپذیر‌ترین جنبه‌ی اُتیسم است؟